Waar zijn mijn regenlaarzen: het wordt zomer!

Buiten brandt het zonnetje al lekker, ondanks dat het pas half mei is. Het wordt weer zomer, jongens! Heerlijk plonzen in het zwembad, naar het strand of misschien wel naar een ver en zonnig land. Je zou je wellicht af kunnen vragen: “Wat moet je dan in godsnaam met regenlaarzen?!”

Nu al een zonnesteek?

Dat is op zich wel een goede vraag: wat heb je aan regenlaarzen in de zomer? En nee; ik heb nog geen zonnesteek opgelopen. Maar waarom regenlaarzen kinderen blij kunnen maken in de zomer, dát kan ik je wel uitleggen. Dat heeft namelijk alles te maken met een hele oude jeugdfoto.

Die foto werd genomen tijdens een vakantie in Zeeland, ergens aan het eind van de jaren 70. En daarop sta ik: lekker aan het spelen met de modder, met mijn hoedje op en mijn regenlaarzen aan. Ik vond het namelijk maar niks, met mijn blote voeten in dat vieze, plakkerige strandzand. En daarom droeg ik dus als kleine ukkepuk het liefst mijn regenlaarzen naar het strand.

En wat kun je daarmee?

Ja, helemaal niks. Ik vond het gewoon even leuk om dit even te delen. En het grappige aan het verhaal is: ik weet daar natuurlijk zelf niks meer van! We zijn inmiddels ruim veertig jaar verder en ik kan het me echt niet meer herinneren dat die foto genomen werd. Of dat ik strandzand vervelend vond. Tegenwoordig vind ik het heerlijk om met mijn voeten door het strandzand te woelen.

Random regenlaarzen

Het verhaal achter die foto heb ik uiteraard al zo’n 197 keer moeten aanhoren; van mijn moeder, mijn vader, de vrienden die blijkbaar met ons mee waren op vakantie. Iedere keer als het zomer wordt, als ik een foto aan het strand deel, of als regenlaarzen random ergens ter sprake komen, dan wordt die foto weer in herinnering geroepen: “Weet je nog… ?” Nee, geen idee, maar vertel het alsjeblieft nóg een keer!

“Oké! Nou, je vond het ver-schrik-ke-lijk, dat zand aan je voeten. We wisten niet wat we met je moesten beginnen want ja, we wilden natuurlijk wel lekker naar het strand. En toen kwam je met die laarsjes aan: je moest en zou ze aan, anders wilde je niet mee naar het strand! En toen had je ze dus aan, en toen heb je echt de he-le-dag staan spelen aan het strand.” Hilarisch voor iedereen, licht genânt voor mij: win-win…

Niet alleen in mijn regenlaarzen

Wat ik wél leuk vind is, dat iedere keer dat dat vakantie-verhaal weer eens voorbij komt, ik stiekem best vaak bijval krijg. Er blijken veel meer kinderen te zijn die liever op hun laarsjes rondklossen dan op blote voeten. Dat vind ik dan wel weer grappig; zelfs in de zomer kunnen regenlaarzen kinderen blij maken. En ik sta dus niet alleen, met mijn regenlaarzen aan het strand!

Tot slot nog even een anti-climax

Ik begon aan dit blog omdat ik vandaag weer eens aan die foto moest denken. In een vlaag van nostalgie dacht ik: “Kom, laat ik dat verhaal eens opschrijven, dan ben ik er misschien vanaf.” Dus ik appte ons mam om te vragen of ze die foto even kon inscannen en doorsturen zodat ik hem hier kon plaatsen. Wat denk je? Hij is dus verdwenen.

Het oude, stoffige fotoalbum waar hij al ruim veertig jaar in heeft gezeten, vertoonde opeens een paar lege plekken. Waar de verdwenen foto’s naartoe zijn? Geen idee. Misschien ooit gebruikt voor een verjaardag, of een jubileum, of iets anders feestelijks waar het altijd leuk is als je voor schut wordt gezet. Misschien duiken ze ooit weer een keer op, in een mapje of envelopje, achter in een kast.

Ai…

En daarom is de foto hierboven dus nep: ik heb hem gemaakt met behulp van AI. Niet om de boel te flessen, hoor! Maar gewoon, omdat ik nu toch al bezig was met het verhaal. En stiekem ook om te kijken hoe dat is: AI gebruiken in je blog. Ik vind het af en toe best wel een beetje eng, zo realistisch als AI kan zijn.

Aan de andere kant: als ik dan blogs lees die door AI geschreven zijn, dan kan ik toch een glimlach niet onderdrukken. Het is wel leuk hoor, die kunstmatige intelligentie, maar dat is ook precies wat het is: kunstmatig, niet echt. En wel slim, maar niet menselijk. Echte creativiteit ontstaat gelukkig nog steeds ergens aan een Zeeuws strand, waar een klein ventje over het water staat te turen, met zijn handjes op zijn rug, zijn zonnehoedje op en zijn regenlaarzen aan. Het wordt weer zomer!