Een volwassen avontuur op de Veluwe

Het was een late, hele late zaterdagnacht ergens in 1994 toen we met vier kameraden besloten dat het tijd was voor een volwassen avontuur. Een avontuur dat nou eens niet zou uitdraaien op teveel drinken en dan tevergeefs proberen vrouwen te versieren in een veel te drukke discotheek: we zouden een weekje gaan hiken en kamperen in de prachtige natuur van de Veluwe. Zoals volwassen mensen doen: genieten van de omgeving, goede gesprekken voeren, tot rust komen. Zonder alcohol, want dat konden wij. Afijn, een paar weken later was het zover. We hadden alles voorbereid: een tent, slaapzakken, hengels en genoeg knakworsten en marshmallows om een heel dorp te voeden. En dus geen alcohol, had ik dat al gezegd?

Dag 1: Op naar het Avontuur!

Vol goede moed stapten we in onze volgepakte auto. Het was maar een oude Volvo 340, dus dat “volgepakt” betekende niet zoveel. Maar goed, we gingen op weg: op naar het avontuur! Koen en Bartje zongen liedjes op de achterbank, terwijl Bob en ik enthousiast praatten over de rust en de schoonheid van de natuur die we zouden gaan ervaren. Na een paar uur rijden kwamen we rond de middag aan bij het startpunt van onze hike. De zon scheen fel, de vogeltjes floten vrolijk hun lied: dit ging geweldig worden.

De eerste paar kilometer verliepen eigenlijk ook hartstikke soepel. Koen en Bart huppelden stoer vooruit op hun kekke Panama Jacks, enthousiast om elke bocht in het pad alvast te verkennen. Terwijl Bob en ik het iets rustiger aan deden, omdat wij de zwaarste rugzakken droegen. Dat vonden we in ieder geval. Maar naarmate de middag vorderde, begon de energie links en rechts toch wat af te nemen. De rugzakken voelden een tikkeltje zwaarder aan, de zon brandde op onze bollekes, en wie had nou ooit kunnen denken dat muggen in staat waren tot een persoonlijke vendetta, puur en alleen omdat wij hen blijkbaar in de weg liepen?

Voor paal staan 2.0

Precies op het moment dat we allemaal al behoorlijk uitgeput begonnen te raken, bereikten we onze paalkampeerplek. Dat is dus een soort legale wildkampeerplek. Bij een paal. Eigenlijk zouden we zeker nog een kilometer of 10 verder lopen, maar in goed overleg besloten we dat we echt onze kampeerplek wel bereikt hadden.

Een tent opzetten is zeg-maar-echt-mijn-ding, maar op de één of andere manier kwamen we er niet uit. Na wat gerommel kwam Bartje met een handleiding op de proppen, waaruit bleek dat we een paar stokken misten. Dat hielp ons verder niet, maar het verklaarde veel. Na een uurtje gepruts met een paar flinke boomtakken en de nodige woorden die ik hier van Google niet mag gebruiken, stond er dan toch een bouwsel. Het zag er niet uit, maar het was droog en winddicht. Koen had ondertussen geprobeerd een vuurtje te maken, maar veel meer dan een rookpluim was het niet. Uiteindelijk hebben we een paar blikken gerookte knakworst verorberd en wat half-lauwe marshmallows. Top avontuur.

De nacht bracht echter nieuwe uitdagingen. Onze tent bleek wel redelijk winddicht maar bepaald niet muggendicht. Tot overmaat van ramp bleek er een ouwe, chagrijnige beer in de tent te zijn gekropen. Tenminste; zo klonk het naast me. Tussen het gezoem en het gesnurk door deed er eigenlijk niemand een oog dicht, behalve beer Koen.

Dag 2: Is het Avontuur al Begonnen?

De volgende ochtend stonden we op met stijve spieren, pijn in ons hele lijf en donkere kringen onder onze ogen: eigenlijk zoals iedere ochtend tijdens onze normale vakanties, alleen hadden we dit keer geen druppel gedronken. Het ontbijt bestond uit koude knakworsten en marshmallows. Als je marshmallows niet roostert, zijn het dan eigenlijk niet gewoon spekjes?

Terwijl we probeerden elkaar weer wat op te beuren, begon het zachtjes te regenen. “Goed visweer!” besloten we, en we nestelden ons op een mooi plekje aan het Veluwemeer. Waar tenten opbouwen eigenlijk best wel mijn ding was, was vissen dat duidelijk niet. Er. Gebeurt. Niks. Helemaal. Niks. Geen. Avontuur.

Langzaam maar zeker begon het wat harder te regenen. Dat was ook de enige reden dat de dobber van mijn hengel bewoog; de vissen hadden waarschijnlijk hetzelfde idee gehad als wij en waren vertrokken op vakantie. Toen ik uren later en tot op het bot verveeld, besloot dat ik wel een spelletje Snake op mijn telefoon had verdiend, zag ik dat er maar liefst een half uur verstreken was. Dat was dat; ik was klaar met dat hele vissen. Koud, stijf en nat liep ik terug naar de tent, al snel gevolgd door de rest.

De Harde Realisatie

De regen was inmiddels van een irritant zomers buitje omgeslagen in een volwassen stortbui die onze tent dreigde weg te spoelen. Onze constructie met de boomtakken bleek niet echt bestand tegen dit natuurgeweld. We moesten echter wel schuilen voor de regen, dus zijn we toch maar naar binnen gekropen. Om de buurt hielden we met zijn tweeën de provisorische tentstokken vast, zodat de andere twee hun natte zooi uit konden doen.

“Ik denk dat we hier gewoon niet voor gemaakt zijn,” zei Bob terwijl hij zijn doorweekte sokken uitwrong in zijn schoenen. Koen knikte instemmend: “Misschien zijn we gewoon te jong om dit soort avontuur te kunnen waarderen.” Bart vatte het sentiment het beste samen in een paar woorden: “Ik wil eigenlijk gewoon een biertje.”

Nog steeds Dag 2: Walk of Shame

Na een uur klaarde het buiten wat op en konden we onze spullen gaan inpakken. Omdat wij groot voorstander zijn van “teruggeven aan de natuur”, hebben we onze tent teruggegeven aan de natuur en zijn we zo snel mogelijk teruggegaan naar de auto. Een gedesillusioneerde ‘Walk of Shame’ van ongeveer drieënhalf uur, waarin we hartsgrondig besloten om dit nooit meer te doen.

Uiteindelijk arriveerden we doodop bij de auto. Enerzijds ijskoud doorweekt van de regen en anderzijds met het zweet in de bilnaad. Van ‘inpakken’ was geen sprake, we hebben alles gewoon in de kofferbak gefrot; als we maar weg konden uit deze hel. Met de verwarming flink open vertrokken we, met de staart tussen de benen. Na ongeveer een kwartier rijden kwamen we langs een gezellig ogend cafeetje, waar we met piepende banden de parkeerplaats opdraaiden. Maar goed ook, want de lucht in die oude Volvo was niet te harden. Alsof er een natte hond was overleden.

Het cafeetje bleek een soort van herberg te zijn, met twee vrije kamers in de aanbieding. Zachte bedden, warme douches en een menukaart met pannenkoeken en bitterballen. We boekten de kamers, bestelden vier grote potten bier en ploften neer aan een tafeltje. Er werd niet veel gezegd die avond, en het werd ook niet laat.

Dag 3: De Wijsheid en De Berusting

De rest van de week zijn we daar gebleven. Gelukkig heeft het bijna voortdurend geregend, waardoor we ons totaal niet geroepen voelden tot wandelen in de natuur, het bezoeken van dorpjes of het bewonderen van grote, op elkaar gestapelde keien.

We dronken bier, speelden biljart, gooiden wat pijltjes en leerden hartenjagen van een stamgast. We voerden goede gesprekken, kwamen tot rust en hadden een wijze les geleerd: ieder heeft zijn talenten, en die van ons lagen duidelijk niet in het hiken op de Veluwe.

Avontuur is ook niet alles

Zo eindigde dus ons avontuur op de Veluwe; één illusie armer maar een bult aan ervaringen rijker. We hadden geleerd dat niet elke vakantie volgens plan verloopt. Maar ook dat je soms juist door de onverwachte wendingen, de beste herinneringen maakt. En hoewel we misschien geen geboren hikers waren, hadden we wel ontdekt hoe eenvoudig het kan zijn om gewoon te genieten van je tijd samen. Zelfs op de Veluwe.