Ik keek, ik zag: Gedichtendag

Tegenwoordig is iedere dag wel ergens een feestdag: 13 januari is Badeendjesdag, morgen is het Plakbanddag en gisteren was het Jodel-voor-je-burendag (die heb ik gelukkig gemist). Maar vandaag heb ik geleerd dat de laatste donderdag in januari dus óók een bijzondere dag is: het was vandaag namelijk Gedichtendag. Ik was me er totaal niet van bewust dat Gedichtendag een ding was, tot ik er toevallig vanmorgen op de radio iets over hoorde.

Gedichtendag: opening van de Poëzieweek

Voelde ik mij al lichtjes dom omdat ik nog nooit van Gedichtendag had gehoord, de té populaire dj van het té hippe radiostation maakte het nog een tikkeltje erger. Hij wist namelijk ook nog (lees: “hij las voor van zijn scherm”) dat deze dag de opening was van een heuse Poëzieweek. En ook daar wist ik niets van.

Heel even stelde ik mezelf gerust met de gedachte dat het dit jaar waarschijnlijk de eerste keer was dat deze “Gedichtendag” en die “Poëzieweek” werden georganiseerd. Een nieuw initiatief van een of ander cultureel clubje met Europese subsidie. Een snelle Google-actie maakte echter duidelijk dat de Poëzieweek al in 2013 voor het eerst werd georganiseerd en dat Gedichtendag dit jaar alweer 25 jaar bestaat!

Conclusie: ofwel de marketing-machine van beide evenementen kan wel wat smering gebruiken, ofwel ik heb gewoon onder een steen geleefd. Waarschijnlijk een beetje van allebei, hoe dan ook: het was nieuw voor mij en ik was gefascineerd.

Op de valreep

Toen ik het verhaal hoorde dacht ik eigenlijk meteen: “Daar wil ik iets mee doen” maar zoals helaas meestal, was het druk-druk-druk en kwam het er de hele dag niet van. Je vraagt je wellicht af waarom ik zo graag stil zou willen staan bij Gedichtendag? Nou; omdat poëzie zo’n ding is waar ik best wel graag meer mee zou willen doen, maar waar het nooit van komt. Zo ook vandaag dus: inmiddels is het bijna middernacht en de Gedichtendag 2025 is alweer bijna voorbij. Toch wil ik graag, op de valreep, nog even een stukje poëzie met jullie delen.

Friendzone

Ik schreef dit gedicht toen ik op de middelbare school zat, voor een meisje waar ik hopeloos verliefd op was. Ik zal de dame in kwestie niet in verlegenheid brengen door haar naam hier te noemen. Toentertijd hadden we nog nooit gehoord van het begrip ‘friend zone’, maar terugkijkend was het absoluut een schoolvoorbeeld van gefriendzoned worden. Letterlijk en figuurlijk. Het was een volslagen kansloze liefde en dus restte mij niets anders dan mijn romantische ellende in een gedicht te vangen.

Wat ik zelf wel bijzonder vind is dat ik dit ene gedicht nu, meer dan 30 jaar later, nog steeds uit mijn hoofd op kan schrijven. Blijkbaar heeft het dieper gezeten dan ik zelf dacht:

Herfst

Treurig vallende bladeren,
herfst voor de boeg.
Ik zie ze vallen vanaf mijn kruk,
door het raam van de kroeg.
Mijn hoofd doet pijn, mijn ogen steken
en het is nog vroeg.

Ik denk aan jou en weet dat jij
niet denkt aan mij
niet denkt aan “wij”

Ik drink, want drank
verdooft de pijn
maar toch voel ik, heel even
de bladeren vallen
in mijn hart

het is herfst in mijn leven.

Favoriet verdriet

Ik hoop dat je een fijne Gedichtendag hebt gehad, en doe deze week eens iets met poëzie! Lees het, schrijf het, draag het voor onder de douche; wat jij wil. Ik moet bekennen dat ik de afgelopen jaren weinig nieuwe poëzie gelezen heb, maar één van mijn all-time favorites is een gedicht van Hans Andreüs: “Voor een dag van morgen“. Steeds als ik dat lees raakt het me, en ik heb het al wel honderd keer gelezen. Het geeft me altijd een beetje verdrietig gevoel maar op de één of andere manier is het een soort van fijn verdriet.

Heb jij ook zo’n gedicht dat je altijd bijblijft, of waar je regelmatig aan denkt? Deel het in de comments en ik beloof je dat ik het ga lezen.