Aanhanger avonturen

De meeste mensen die graag (of niet zo graag) klussen, hobbyen of verhuizen, hebben er wel eens mee te maken: rijden met een aanhanger. De een draait er zijn hand niet voor om, de ander vindt het doodeng en weer een ander doet het gewoon hééél rustig aan. Ik val zelf in die laatste categorie: ik doe het altijd rustig aan, zodat ik weet dat ik alles onder controle heb. Nou ja, bijna alles dan…

Geen aanhanger van de regels

Natuurlijk; regels zijn belangrijk. Verkeersregels helemaal! Maar persoonlijk vind ik sommige regels misschien een tikkeltje overdreven. Daarbij: toen ik mijn rijbewijs haalde (ergens in het begin van de nineties), waren de regels ook echt wel anders dan nu. ‘Gelukkig’ heb ik er door de jaren heen een aantal geleerd.

Ken je die van die aanhanger zonder nummerbord?

Mijn lief had een kast gezien op Marktplaats, voor een prima prijsje en meteen op te halen. Snel even opgezocht waar ik in de buurt een aanhangertje kon huren en daar gingen we. We waren al bijna op onze bestemming, toen we opeens een politiefuik in werden geleid. Een politieagent en een wat jongere agente kwamen naast mijn raampje staan: “Waar gaan wij naartoe?” Nou, even snel een kastje ophalen, dacht ik.

De jongere dame was duidelijk nog niet zo lang politieagent en de oudere keek haar scherp op de vingers. Ze inspecteerde alles dan ook grondig en ja hoor: er zat geen nummerbord op de aanhanger. Totaal niet aan gedacht!

Hoe kom ik hier onderuit?

Ik was het eerlijk vergeten en gaf dan ook direct toe dat ik fout zat. Ik vroeg of het voldoende was als ik in het naastgelegen restaurant een bordje ging regelen (no pun intended) en dát dan zolang erop maakte. Helaas. En als ik nou de aanhanger liet staan en thuis het nummerbord op ging halen? Ook niet oké. Toen stelde ik voor om het achternummerbord van mijn auto af te halen en dát op de aanhanger te maken. Ook niet goed, hoewel de oudere agent mijn creativiteit duidelijk waardeerde.

Tot slot vroeg ik, heel netjes, aan de jongere agente waaróm dat dan allemaal niet goed was: ging het nou om de boete, of om de verkeersveiligheid? Op dat moment besloot de oudere agent in te grijpen. Hij vond mijn idee om het bordje achter van de auto te halen en op de aanhanger te maken zó origineel, dat hij het voor deze keer wilde accepteren. Hij heeft me zelfs geholpen om het te fixen. We mochten verder!

De rest van de rit hebben we samen in de auto keihard zitten lachen, van de zenuwen en de adrenaline. Dat was bijna een duur kastje geworden! Wel even op het lijstje zetten: officieel wit nummerbord gaan halen. Kosten: € 15.

Maar toen waren we nog niet thuis

Even later bleek de kast er gelukkig prima uit te zien en we laadden hem samen op de aanhanger, toen de verkoper langs zijn neus weg vroeg: “Jullie hebben toch wel een net meegenomen?” Niet. Dus.
Shit, en we moesten op de terugweg wéér langs die fuik. Zul je net zien! We hadden wel een nieuw setje spanbanden meegebracht om de kast stevig mee vast te zetten, maar inderdaad: ik had ook gehoord dat zo’n net tegenwoordig verplicht was. Maar dat sloeg toch nergens op?!

Aanhanger net verplicht? Of net niet?

Mijn lief dook op haar telefoon en kwam al snel met het verlossende woord: een aanhangernet of afdekzeil is verplicht als je ‘losliggende’ lading hebt. Spullen dus, groenafval, haardhout, rommel. We zaten goed met onze spanbanden! Toch maar op het lijstje zetten: voor € 17,50 een aanhangernet kopen. Beter dan een boete van € 140. We hebben nog wel gezwaaid, maar onze politievriend hebben we niet meer gezien.

Regels, regels, regels

In de loop der jaren zijn er dus allerlei regels bijgekomen, die ik nooit heb geleerd. Maar als ik heel eerlijk ben: na mijn theorie-examen ben ik die aparte regels over het rijden met een caravan of een aanhanger meteen vergeten. Wanneer rijd je als 18-jarige nou met een aanhanger? Nou…

Ik speelde destijds in een bandje en we hadden een optreden in het buitenland. We leenden een aanhangertje voor de apparatuur en gingen op pad. Dat klinkt best cool, maar misschien moet ik erbij vertellen dat ik in Budel woonde, op ongeveer twee kilometer van de Belgische grens. Het optreden was in Hamont; ongeveer een kilometer óver diezelfde grens. Maar toch.

Een aanhanger vol smokkelwaar?

Vlak voor de grensovergang keek mijn gitarist me opeens geschrokken aan: dat is sowieso niet oké als je net een maand je rijbewijs hebt. Hij keek achterom naar de aanhanger en vroeg of ik de vrachtbrief wel bij me had. De wat? Hij was al een paar jaar ouder dan ik en werkte in de bouw. Geïrriteerd legde hij me uit: als je goederen vervoert naar het buitenland moet je een CMR vrachtbrief bij je hebben, zodat je aan kunt tonen waar de spullen vandaan komen, wat het precies is en waar je het naartoe brengt.

Blinde paniek. De grensovergang was al een paar jaar meestal onbemand, maar omdat het een beruchte smokkelroute was, werd er toch regelmatig gecontroleerd door de douane. Overtuigd dat ze mij eruit zouden pikken, reed ik met klamme handjes en angstzweet op mijn voorhoofd de grens over. Er was geen douane te zien, dus ik reed snel die laatste kilometer door.

Bij het café aangekomen parkeerde ik achterom, stapte zo snel ik kon uit en ging snel een paar meter verderop staan: ik had hier niets mee te maken! Achter me aan rolde de rest van de band gierend van het lachen de auto uit. Wist ik veel dat zo’n vrachtbrief alleen voor beroepsvervoerders was? Ik wist niet eens wat een beroepsvervoerder was. Fijne mannen.

Later die avond leerden we overigens nóg een belangrijke regel. Op de terugweg van het optreden, om drie uur ’s nachts, stond er namelijk wél een douanier aan de grens. En die legde uit, dat je rijbewijs in het buitenland geen geldig ID-bewijs is. Kijk; dat wisten wij dus geen van allen… En zo vlogen we zonder pardon de cel in, tot een paar hele slaperige ouders onze paspoorten kwamen brengen.

Life on the Road

Uiteindelijk mochten we het land weer uit, met achter ons aan het aanhangertje, daar weer achter vijf auto’s met boze ouders en helemaal achter in de verte een Vlaamse douanier die volgens mij best wel tevreden was over zijn dienst. Ik reed netter dan op mijn rij-examen en durfde niet harder te gaan dan 50. Rock ’n Roll!