Auto heeft niks geleden, is van een oud vrouwtje geweest…

Ik geef eigenlijk niet zoveel om auto’s en ik wil er ook niet teveel geld aan uitgeven: als hij lekker rijdt, lekker zit en een goede radio heeft, ben ik al gauw tevreden. Tenminste; dat is mijn standaard antwoord als iemand mijn mening vraagt over een flitsend model sportauto, of over de nieuwste rib-uit-zijn-lijf-aankoop. Auto’s zijn gewoon niet zo mijn ding.

Snel tevreden

Als het weer eens tijd is om een andere auto aan te schaffen, dan bespreek ik wel met mijn lief wat voor iets we zoeken maar heel spannend is dat allemaal niet. De laatste jaren rijd ik automaat en dat bevalt goed. Air conditioning en cruise control vind ik ook wel erg prettig. Een trekhaak is handig, maar dan ben ik er wel ongeveer. Alle overige luxe is mooi meegenomen, maar niet echt belangrijk. Bij onze laatste auto kwamen we er bijvoorbeeld pas na 2 dagen achter dat de ramen achterin niet elektronisch open en dicht konden. Typisch gevalletje van: ‘jammer, maar ach’. De kinderen dachten daar trouwens wel anders over.

Een occasion dus

Als je niet teveel geld wil uitgeven aan een auto en toch een paar eisen hebt zoals hierboven, kom je eigenlijk automatisch uit bij een tweedehands auto of, zoals onze zuiderburen het zo welluidend noemen: een ‘occasie wagen’. En dat betekent ook dat je wat sneller belandt bij autohandelaars en achteraf-bedrijfjes op een industrieterrein. En daar ben ik dus een beetje huiverig voor. Noem het een vertrouwensprobleempje.

Ik hoor het zo’n verkoper gewoon zeggen: “Hij heeft altijd binnen gestaan, en maar 60.000 op de teller.” Mijn eerste wat in me opkomt is dan: “Hoe kun je binnen nou 60.000 kilometer rijden? Dat zijn dan toch wel hele kleine rondjes geweest!” Ik kan er niks aan doen; ik heb gewoon wantrouwen tegenover mensen die me iets willen verkopen. Bij keukenboeren, meubelzaken en deurverkopers heb ik hetzelfde.

Het is een mix van angst om opgelicht te worden en het besef dat ik niet weet waar ik over praat. Over auto’s kun je me alles wijs maken; als het klein beetje geloofwaardig klinkt dan neem ik het van je aan! En omdat ik dat van mezelf weet, heb ik zo’n moeite om een autoverkoper te vertrouwen. Ook al doet hij nog zo zijn best, ik kan alleen maar denken: “Ik heb geen idee, maar ik geloof er niks van!”

Een beetje bluf helpt

Inmiddels heb ik zeker al een stuk of 10 auto’s gekocht, maar ik blijf het lastig vinden. Overigens vind ik dat ik ondertussen wel redelijk heb geleerd waar ik op moet letten en waar ik naar moet vragen. Op die manier probeer ik me maar zo’n beetje door het hele proces heen te bluffen, in de hoop dat die verkoper denkt dat hij maar beter gewoon eerlijk kan zijn over de plus- en minpunten van de auto die hij me wil verkopen.

Een auto kopen is voor mij dus eigenlijk gewoon een potje blufpoker. Gelukkig heb ik meer verstand van poker dan van auto’s…

PS: Zoek je nog leuke samenwerkingen als blogger, kijk dan eens op https://magfellow.com/