Kindermaten: hoe zit dat nou precies?

Onze Daan wordt over een paar dagen 10 jaar. Vanmorgen gaf ik hem de instructie om “wat leuke kleren” aan te doen. Tien minuten later stond hij voor mijn neus, op zijn sloffen en in zijn Chewbacca-onesie. “Ja maar, dit vind ik leuk!” was de toelichting. Even wilde ik hem streng toespreken maar toen besefte ik het: mijn zoon is een man. Nog maar een klein mannetje weliswaar, maar toch: een man. En dus kan ik hem moeilijk kwalijk nemen dat hij geen idee heeft van “leuke kleren”. Als ik zelf zo’n opdracht krijg slaat bij mij ook een lichte paniek toe. Voor mij geldt dan ook duidelijk: kleren maken de man, zolang ik ze maar niet zelf uitzoek.

Tijd voor iets nieuws

Ik kan inmiddels wel een klein beetje inschatten hoe ik er uitzie in een bepaalde outfit, als ik hem eenmaal aanheb. Maar om nou voor de kast te gaan staan en “even” een kekke outfit tevoorschijn te toveren: not so likely. Misschien hangt dat samen met een ander issue waar ik mee worstel: kleding kopen. Ik heb al wel ooit vaker verteld hoe shoppen en ik bij elkaar passen. Mijn kasten zijn dan ook vooral gevuld met kleding die ik niet weg kan gooien en niet zozeer met iets nieuws, leuks, hips. En om daar dan een leuke combi uit te halen is best een opgave.

Vorige week was het weer hoog tijd om eens wat nieuws te kopen dus klom ik achter de laptop op zoek naar een paar leuke nieuwe mannen shirts. Ik kwam op de website van OTTO, waar ik leuke items tegen kwam. Dat ging allemaal wel oké, tot Lin vertrok naar de winkel. Vlak voor ze de deur achter zich dichttrok riep ze namelijk nog even achteloos: “Kijk anders meteen maar even voor wat leuks voor de jongens, want OTTO heeft ook leuke kinderkleding ook!” Blinde paniek, woeste wanhoop.

Alles met mate, behalve kindermaten

Kijk, mijn kinderen zijn natuurlijk twee knappe kerels, dus die zien er al goed uit als je ze een vuilniszak aantrekt. Na een tijdje rond klikken had ik dan ook redelijk snel wat stoere jongenskleding gevonden. Maar toen kwam de volgende uitdaging: welke maat moest ik in godsnaam hebben? Ik dacht nog slim te zijn: er stond een mand met schone was in de kamer. Maar daar zaten broeken in met maat 134 en 140. Hoezo zes maten verschil?! Boven in de kast werd het drama nog groter: daar hingen ook nog kleren in maat 128 en zelfs een shirt in maatje 146. Nu zat ik inmiddels al met een stapel shirtjes en broeken met twaalf kindermaten verschil.

Gelukkig bracht Wikipedia redding: blijkbaar is van 134 naar 140 maar één maat… Voor alle papa’s die, net als ik, geen idee hebben hoe dat nou precies zit met die kindermaten: een overzichtje!

En voor het gemak kun je hem hier downloaden! 🙂

Ik wist dat onze mannen de 140 cm voorbij zijn, omdat ze afgelopen zomer voor het eerst in alle achtbanen mochten (met een héél klein beetje smokkelen). Dus het werd maatje 146. En nu zit ik dus te wachten op de pakketjesman, fingers crossed.

Credits to my kids

Overigens moet ik mijn mannen wel wat meer credits geven dan mezelf. Als ik duidelijk aangeef dat ze nette kleren aan moeten doen dan kunnen ze dat eigenlijk prima. Deels omdat ze weten wat wij ‘nette kleren’ vinden en die keuze beperkt is, dus de trefkans is dan vrij hoog. Maar toch: als Lin aan mij vraagt om even wat leuke kleren aan te doen, dan is het resultaat ongeveer hetzelfde als wanneer ik met mijn ogen dicht iets uit de kast trek. Het enige verschil is dat ik er nu tien minuten langer over heb staan dubben. Nu nog even wachten op de koerier en dan hopen dat Lin me niet ál te hard gaat uitlachen. Om daarna alles terug te sturen.

Onze Daan heeft inmiddels toch maar een spijkerbroek aangetrokken en een leuk shirt. Goede keuze wel eigenlijk! Duidelijk een kind van zijn moeder 🙂

Like it? Pin it!