Van veranda veranderd

Toen ik dit huis kocht, was de achtertuin een complete woestenij. Maar echt: er stonden acht coniferen die al tien jaar niet gesnoeid waren en die inmiddels zo’n zes meter hoog waren. Er lag een grote vijver in de tuin waarvan de wanden begonnen te verzakken doordat de balken verrot waren. De terras-vlonder van tropisch hardhout was vast ooit erg mooi geweest, maar nu was het een accident waiting to happen: spiegelglad na twee druppels regen, losliggende planken en her en der uitstekende roestige schroeven. Achter in de tuin stond ook nog een houten pergola die door de woekerende bruidssluier volkomen uit elkaar was gedrukt. De gevelbrede veranda was eigenlijk het enige dat er nog enigszins acceptabel uitzag. Maar ik had een drukke baan en kwam nauwelijks in de achtertuin. Tot op een goede dag…

Welcome to the jungle

Nadat ik Lin leerde kennen ging het allemaal best snel. Ik had een huis, we waren verliefd: wat hield ons tegen? Nou, niets dus. En toen mijn lief bij me kwam wonen, was haar mening (zoals meestal) erg duidelijk: “Die jungle, dat kan echt niet”. Haar hond Kai, een grote lobbes van een Berner Sennen, vond het allemaal prima voor elkaar daar in die jungle. Maar Lin’s wil bleek uiteindelijk toch wet. 🙂

Een simpel plan

Het plan was eenvoudig: alles moest eruit. Het was zó verwilderd en vervallen dat er niks meer aan te redden viel. De coniferen, de vijver, de vlonder en de pergola: allemaal hopeloos. De veranda was het enige dat mocht blijven. Omdat we allebei geen groene vingers hebben, kozen we voor bestrating in de stijl van een gezellig Toscaans pleintje, met een paar bordertjes voor wat bomen, bloemen en planten. Al snel kwam er vers-van-de-pers een tweeling bij. Ons pleintje werd gevuld met speelkleden, rubberen speeltegels, een plastic zandbak en een wipkip. Ideale tuin!

En zo moest ook de veranda eraan geloven

Toen onze jongens wat groter werden (en hun speelgoed overal lieten rondslingeren) ontstond het idee voor een speelkamer. Die wil je natuurlijk op de begane grond, maar daar hadden we geen ruimte: de garage was gewoon te vol, de keuken was al niet zo groot en uit de woonkamer wilden we nu juist het speelgoed weg hebben. Maar toen dachten we aan de veranda: we zaten daar eigenlijk niet zo heel vaak (we hadden een paar mindere zomers achter de rug) en vooral ’s avonds koelde het snel af. Ik had zelfs al een setje terrasverwarmers klaarliggen (iemand interesse?).

En dus werd de veranda voor een deel afgebroken en onder het resterende deel bouwden we een speelkamer. Beste keuze ooit, uiteindelijk. Maar nu zaten we met een ander luxeprobleem: onze achtertuin ligt vrijwel op het zuiden en het is er bijna windstil. Als dus de zon schijnt en je zit in de tuin, dan smelt je vast aan je tuinstoel. De zomers werden warmer en zo ontstond een dringende behoefte aan schaduw. We hadden wel twee parasols, maar die waren toch niet helemaal up to the job. En voor een nieuwe veranda was nu geen plaats meer…

Eerbetoon aan de pergola

Eigenlijk was die oude, kapotte pergola van vroeger helemaal niet zo gek: in die hoek van de tuin is de hele dag zon. Ooit kon je daar vast heerlijk in de schaduw van de bruidssluier zitten! Als we nou precies op die plek eens een terrasoverkapping zouden neerzetten? Het terras lag er al! En zo staat er nu op de plek van die oude pergola een gezellig zonneterras, met een optie op schaduw als het te heet wordt. Heerlijk!

Volgens mij is onze tuin nu eindelijk zoals we hem willen. Tenminste; voorlopig…

---

(foto van meisje op veranda door AstroStar via Shutterstock)

---

---

---

∼∼∼ Op Blogpapa.nl wordt gebruik gemaakt van affiliate links. Dit betekent dat als jij op een van de links klikt, wij daar mogelijk commissie over krijgen. Het kost jou niets extra, maar het levert ons wel wat op. Ook krijgen wij soms betaald of we krijgen een product in ruil voor een blogpost. Onze mening blijft hierdoor nog steeds onveranderd en eerlijk. Voor meer informatie kun je de disclaimer doorlezen. ∼∼∼