Wat als ze niet gaan betalen?

Ik heb dagelijks met allerlei verschillende klanten te maken. Voor sommige doe ik éénmalig iets kleins, voor andere doe ik regelmatig iets groots. Voor mij maakt het niet uit: ik behandel al mijn klanten hetzelfde. Daarmee wil ik zeggen: ik behandel ze wel allemaal op een persoonlijke manier, maar ik heb voor iedere klant hetzelfde respect en dezelfde aandacht. Tot een paar dagen geleden.

Twijfels over dit blog

Ik heb best even zitten twijfelen of dit een verhaal is wat ik op wilde schrijven. Als de klant in kwestie dit namelijk leest zal hij er vast niet blij van worden, ook al is er geen woord van gelogen. Tóch wil ik dit met jullie delen, want wellicht heb je zelf ooit in deze situatie gezeten en kun je mij helpen. Of misschien heb je hier nog nooit mee te maken gehad en kan ik jou helpen. Als iemand er maar iets goeds uit haalt!

Hoe het allemaal begon

Harrie is al bijna zeven jaar een relatie van me. Het is geen makkelijke man om mee te werken maar hij heeft wel regelmatig opdrachten voor me en hij is in sommige opzichten redelijk flexibel. Daarbij is de filosofie van zijn bedrijf erg mooi en vind ik het tof om aan die filosofie bij te mogen dragen. In de loop van de jaren heb ik met veel plezier allerlei klusjes voor hem mogen klaren. Het enige vervelende aan onze samenwerkingen is, dat hij steeds erg laat betaalt. Ondanks dat er op mijn facturen toch duidelijk een betalingstermijn staat van 30 dagen.

Van dertig naar zestig in één seconde

Zo langzaam als zijn betaalgedrag is, zo snel was hij met reageren toen ik hem daar op aansprak: “Nee hoor, ik hanteer altijd een betalingstermijn van zestig dagen”. Ehm…. dat is mooi Harrie, maar op de factuur staat toch duidelijk dat ík 30 dagen hanteer. En dat is al best een royale termijn lijkt me. “Dat kan wel zo zijn”, repliceerde Harrie, “maar wij betalen altijd binnen zestig dagen”. Omwille van de lieve vrede heb ik het daarbij gelaten. Zestig dagen is natuurlijk absurd, maar als hij daar nou gelukkig bij is en hij zorgt dat het geld dan ook op tijd binnenkomt, dan geloof ik het verder wel.

En dan gaat het mis

Afgelopen november en december heb ik een tweetal projecten voor hem gedaan waarmee best wel wat geld gemoeid was. Een flinke rits facturen ging zijn kant op en de eerste paar werden nog gewoon betaald. En toen opeens niet meer. Omdat ik wist dat hij vaker op het laatste moment betaalde, heb ik daar keurig op gewacht. En toen de zestig dag om waren heb ik een eerste herinnering gestuurd.

Vreemde reactie

Ik kreeg eerst een reactie waarin hij aangaf dat hij die facturen niet eerder had ontvangen. Vreemd, want ik beheer zelf de mailbox waar hij ze op ontving en ik had ze allemaal binnen zien komen. Maar goed; kan gebeuren! Toen ik hem de originele mails nogmaals doorstuurde nam hij contact op. Hij belde om te zeggen dat hij niet tevreden was met de manier waarop die twee projecten waren verlopen en dat hij met mij in gesprek wilde voordat hij iets ging betalen.

Daarop gaf ik aan dat ik graag met hem in gesprek wilde maar dat hij ondertussen wél zijn betalingsverplichtingen moest nakomen. Ongeacht de mogelijke uitkomst van dat gesprek: ik heb immers arbeid voor hem verricht en die moet betaald worden. Daarbij, we werken al ruim zes jaar samen: hij kent me en weet hoe ik werk.

Het dilemma

We hebben nu een afspraak staan voor 12 maart aanstaande. Daarin gaan we bespreken waar de onvrede vandaan komt en hoe we die op kunnen lossen. Harrie heeft duidelijk aangegeven dat hij niets gaat betalen totdat we om de tafel hebben gezeten. Ook hier heb ik gekozen voor de vreedzame aanpak: ik stuur nog even geen aanmaning, ingebrekestelling of deurwaarder op zijn dak. Maar ik lig er al wel wakker van hoe dat gaat ná die afspraak.

Niets nieuws onder de zon

Harrie heeft aangegeven dat de reden dat hij niet betaald heeft, schuilt in het feit dat hij niet tevreden is over de geleverde werkzaamheden. Hij kent me lang genoeg om te weten dat ik mezelf altijd inzet voor het beste resultaat en dat ik hem altijd heb gesteund naar mijn beste vermogen. Ook als het avond was of weekend, of als ik op vakantie was: indien enigszins mogelijk, stond ik voor hem klaar. Dus hoe het gesprek ook gaat verlopen, ik blijf bij mijn standpunt dat ik werk voor hem verricht heb op de manier zoals ik al jaren doe en dat hij dat gewoon moet betalen.

Ik wil met alle liefde meedenken over oplossingen om deze situatie in de toekomst te voorkomen. Ook wil ik, onder heldere voorwaarden, meewerken aan het ‘fixen’ van zijn onvrede over die twee projecten. Maar de facturen die openstaan, moeten hij natuurlijk wél betalen. Of ben ik nu onredelijk? (serieus, als jullie dat vinden: zeg het me dan!)

Maar wat als hij niet gaat betalen?

Dat zou dus kunnen betekenen dat ik straks één van mijn oudste en grootste opdrachtgevers misschien wel moet gaan opjagen. Een ingebrekestelling versturen, die een stuk killer en onpersoonlijker is dan mijn normale manier van communiceren. Daarna een deurwaarder inschakelen en dan alle ellende die daar achteraan kan komen. En daar lig ik dus wakker van. Want zo wil ik helemaal niet omgaan met mijn vrienden. En eerlijk is eerlijk: ik beschouw Harrie ondertussen wel als een vriend. Of in ieder geval als iemand waarmee ik een vertrouwensband heb opgebouwd.

Dan verkoop je toch gewoon de boot!

Ik voel me nu een beetje als die kerel in die fantastische NCM-reclame van vroeger. En ik héb niet eens een boot…

Anyway; als iemand van jullie dit herkent en een tip of wijze raad heeft over hoe ik hiermee om kan gaan, dan zou ik dat erg waarderen!

---

(foto van wanhopige ondernemer door Elnur via Shutterstock)

---

---

∼∼∼ Op Blogpapa.nl wordt gebruik gemaakt van affiliate links. Dit betekent dat als jij op een van de links klikt, wij daar mogelijk commissie over krijgen. Het kost jou niets extra, maar het levert ons wel wat op. Ook krijgen wij soms betaald of we krijgen een product in ruil voor een blogpost. Onze mening blijft hierdoor nog steeds onveranderd en eerlijk. Voor meer informatie kun je de disclaimer doorlezen. ∼∼∼