Na Prinsjesdag barstte het politieke geweld weer los in Den Haag: de Algemene Politieke Beschouwingen vormden traditiegetrouw het grootste politieke strijdtoneel van het jaar. Fractievoorzitters vielen gepassioneerd over elkaar en Mark Rutte heen, in hun pogingen de aandacht te trekken van de meekijkende kiezer. Want in de twee dagen die deze beschouwingen duren staan de tv-camera’s voortdurend aan en “heel Nederland” kijkt mee. Dit is dus hét moment voor de politieke partijen om in het spotlicht te treden. En dat deden ze! Laten we even samenvatten waar we komend jaar mee moeten zien te dealen.

Waar gaan die Beschouwingen nou eigenlijk over?

Officieel gaan de Algemene Beschouwingen over het verhaal dat onze koning op Prinsjesdag heeft verteld. In zijn troonrede kijkt Willem-Alexander terug op het afgelopen jaar en blikt hij vooruit naar de toekomst: welke plannen heeft de regering voor Nederland in petto? Let wel: welke plannen de regering in petto heeft. De troonrede wordt namelijk niet door Willem-Alexander in elkaar geknutseld, maar door de ministers. Die proberen natuurlijk een zo groot mogelijk aandeel in die troonrede te krijgen voor hun eigen departement. Premier Rutte mag het hele zaakje regisseren en zorgen dat er een min of meer eerlijke verdeling wordt gemaakt en dat het verhaal een beetje lekker loopt. Daar ging het dit jaar dus faliekant mis.

Mooie kans

De troonrede zou zo mooi kunnen zijn! Onze koning die, met kennis van alle politieke plannen, het afgelopen jaar beschouwt en ons allen duidelijk maakt met welke problemen en uitdagingen ons land te maken zal krijgen in het politieke jaar dat voor ons ligt. Hij zou ons die politieke dilemma’s kunnen toelichten en ons kunnen helpen een mening te vormen. Hij zou kunnen uitleggen op welke manier de regering concrete oplossingen heeft bedacht voor die uitdagingen en op welke vlakken nog onduidelijkheid is. De troonrede zou daadwerkelijk betrokkenheid en draagvlak kunnen creëren voor onze hardwerkende politici. Helaas. Ondanks dat dit de langste troonrede in zestien jaar was, vertelde onze koning….. bar weinig. Dat lag niet aan hem; hij mag immers alleen maar voorlezen wat de regering hem voorkauwt. Maar beste premier Rutte; what were you thinking?

Een lange zit

Ik begrijp best waarom onze Willem-Alexander met bezwete bovenlip en in een moordend tempo van 125 woorden per minuut zijn troonrede in twintig minuten uitbraakte: hij wist namelijk al wat er in stond. Als koning heeft hij weliswaar weinig te zeggen over de inhoud van de troonrede, maar hij is zeker niet dom. En ik kan me voorstellen dat hij gedurende de hele troonrede maar één ding heeft gedacht: “Ik Wil Hier Niets Mee Te Maken Hebben!”

Het werd, zowel voor de koning als voor zijn toehoorders, een lange zit. Terwijl het even nog best interessant leek te worden: de koning vertelde dat het tijd was om “opnieuw richting te kiezen. Om keuzes te maken” voor “nu en voor volgende generaties.” En dat er “vragen leven” over “goede zorg, een betaalbaar huis, een baan, goed onderwijs, een veilige buurt, een schone leefomgeving en een goed pensioen”. Hoera! Maar die vragen werden niet beantwoord en echte keuzes werden er niet gemaakt. Het vervolg van de troonrede was niet veel meer dan een schijnbaar willekeurige opsomming van wets- en beleidsvoorstellen. Klik voor de hele tekst.

The Making Of… de troonrede

Ik zie het zo voor me: de koning en de premier zaten bij elkaar om te keuvelen over de troonrede.

Willem-Alexander begon: “Ey, Mark. Ik vind dat ik dit jaar ook wat inbreng moet hebben in de troonrede. Het is tenslotte míjn show. Jullie krijgen in de twee dagen daarna alle aandacht, dus ik mag ook wat. Anders zit ik daar maar een beetje voor joker. En Maxima kijkt me ook al niet aan met die belachelijke hoed van d’r!”
Rutte: “Zeker majesteit, daar was ik al bang voor. Daarom heb ik het volgende bedacht: ziet u die grote kroon die ik hier vasthoud?”
Willem-Alexander: “Natuurlijk zie ik die. En die is van mij; ik vind dat je hem nét iets te stevig vast hebt.”
Rutte: “Hij staat me dan ook beeldig. Maar daar gaat het niet om: ik heb alle beleidsvoorstellen van alle ministers in die kroon gegooid en toen even flink gehusseld. Als u nou één voor één die briefjes eruit haalt, dan plak ik ze onder elkaar. Stukje inleiding ervoor, stukje afsluiting erachter; klaar is Klara!”
Willem-Alexander: “Jamaar, jamaar! Dat is toch geen inbreng!?”
Rutte: “Ja Jezus, het is ook nooit goed! Laat dan ook maar; ik doe het zelf wel. En die kroon hou ik ook.”

Lezerstip

Ik ga een poging doen de Beschouwingen een beetje te beschrijven. Als je hier helemaal geen trek in hebt (wat ik me heel goed voor kan stellen) ga dan rechtstreeks naar de conclusie.

Wilders tegen de wereld

Zo sloeg de troonrede dus -in mijn ogen althans- de plank nogal mis. Maar doordat er wel uitgebreid was verteld wat De Plannen waren, kon het debat losgaan tijdens de Algemene Beschouwingen. En dat gebeurde dan ook. Op Dag 1 gaat het er meteen bikkelhard aan toe. Vooral Geert Wilders gaat helemaal los tegen… nou ja, tegen wie niet eigenlijk? Als warming-up valt hij de “Bende van Denk” aan en noemt Denk-leider Kuzu “het vergif van deze samenleving en deze democratie”. Nadat de twee elkaar over en weer hebben gezegd “op te rotten” uit Nederland, vraag ik me af waarom Kamervoorzitter Khadija Arib niet ingrijpt op deze vuilbekkerij.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben een groot voorstander van duidelijke taal. Maar meestal gaat het er in de Tweede Kamer iets sjieker aan toe. Ik besef dat ik me niet eens zozeer erger aan de vorm van dit gevecht, maar des te meer aan de inhoud. Ik zeg wel eens tegen mijn kinderen: “Ik snap niet hoe twee slimme kerels zoals jullie soms toch zoiets dom kunnen doen”. Tegen de heren Wilders en Kuzu zou ik het anders verwoorden: “Jullie zijn allebei idioten”. Maar dat ben ik.

Wilders komt op stoom

Na dit opwarmertje gaat Wilders op jacht naar de grote vis: Rutte krijgt er stevig van langs. “Het Nederland van Mark Rutte is een ziek land” aldus de witgelokte populist. Ook hoont hij “die patsers van de VVD” en hun “wanbeleid”. Dan trekt hij hun koopkrachtbeleid in twijfel en stelt dat de gemiddelde Nederlander er slechts “een eurootje per dag” op vooruitgaat. Grote nonsens natuurlijk: het gaat om € 1,03. Hmm, misschien heeft hij daar toch wel een puntje dan.

Wilders draaft nog even lekker door

Tot slot galoppeert Wilders zijn oude vertrouwde stokpaardje de kamer binnen: Boeoeoeh Islam! Weg met die enge moslims! Opvallend is dat niemand gebruik maakt van de interruptiemicrofoon en dat ook Mevrouw de Voorzitter Arib vriend Wilders lekker zijn gang gaat gaan. Is de algemene opvatting wellicht dat Wilders zijn eigen politieke graf aan het graven is? Of misschien zelfs zijn definitieve graf? Of is er stiekem een aantal politici dat blij is dat Wilders zegt wat zij niet durven?

Hoe dan ook; Wilders mag ongestoord boos babbelen over de Islam. Of toch niet? Daar verschijnt dan toch CDA-ridder Buma ten tonele en valt hem eindelijk aan. Niet over de Islam, mind you, maar over Wilders’ mening dat Nederland uit de EU zou moeten stappen. Wilders pareert zoals het een ware demagoog betaamt: zonder enige onderbouwing. Hij bezweert ons dat het “in het begin pijn kan doen”, maar dat “na een aantal jaren de zon gaat schijnen”.

Wilders: Don’t stop me now…

Wilde Geert eerder “alleen maar” de Koran, moskeeën en islamitische scholen verbieden, nu gaat hij nóg een stapje verder: alle islamitische uitingen zijn voortaan no-no. Maar: “Het is geen haat. Het is liefde voor ons eigen land, voor onze vrijheid.” Gelukkig maar. Ondanks deze logische verantwoording wordt het enkele politici nu toch echt te gortig. Lodewijk Asscher van de PVDA zet een bescheiden tackle in op Wilders en ook VVD-kopman Dijkhoff schuift even heel correct in. Denk-er Kuzu komt gewoon met twee gestrekte benen aangeschoffeld en stelt dat hij “bijna geneigd” is tegen Wilders te zeggen: “Rot toch lekker op”.  Wat hij daarmee dus feitelijk ook doet.

Een en ander doet Mevrouw de Voorzitter verzuchten: “Het niveau wordt er niet beter op vandaag”. Heer Segers van de Christen-Unie sluit zich bij het gesputter aan met de stichtelijke woorden: “In de naam van de vrijheid schaft u de vrijheid af”. Episch. Geert zal er ongetwijfeld slecht van slapen. Om zijn reputatie eer aan te doen, doet Wilders nog één laatste uitval. Hij geeft D’66-voorman Alexander Pechtold een misselijk knietje door zijn recent gestrande relatie met VVD-duoraadslid Anne Lok aan te wijzen als waarschijnlijke reden dat Pechtold niet helemaal bij de les is. Twitter ontploft, Geert is klaar. Voor nu.

Dijkhoff is aan de beurt

Nog voordat VVD-er Dijkhoff aan zijn verhaal kan beginnen, wil Denk-leider Kuzu ingaan op Dijkhoff’s pleidooi om misdaden in probleemwijken dubbel zo zwaar te bestraffen als misdaden die zijn gepleegd in andere wijken. Hoewel dat mij best een terechte vraag lijkt, wordt Kuzu teruggefloten door Mevrouw de Voorzitter: hij moet zijn beurt afwachten.

Dijkhoff moet vervolgens de VVD-plannen voor het onderwijs verantwoorden en nog wat andere puntjes, totdat Het Hete Hangijzer van dit jaar ter sprake komt: de afschaffing van de dividendbelasting. Ik zal je besparen wie nou wat precies heeft gezegd maar dit is de bottom line: iedereen is tegen het plan, behalve de coalitie. Die coalitie, die nauwelijks een meerderheid vormt in de Tweede Kamer, houdt echter stijf vast aan het plan. Dat het geld naar de bedrijven gaat in plaats van naar het volk, dat de ‘buitenlandse aandeelhouders’ het geld opstrijken terwijl Nederlandse werknemers in de publieke sector het zwaar hebben, dat er nauwelijks draagvlak is onder de Nederlandse kiezers én dat er genoeg andere mogelijkheden zijn om Nederland aantrekkelijk te maken voor grote multinationals, het maakt allemaal niet uit: de coalitie houdt de poot stijf.

Rondje VVD

De onderwijsplannen worden opnieuw ter discussie gesteld, ditmaal door Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren. Zij klaagt dat haar 6-jarige dochter al 24 toetsen krijgt. Ook het VVD-verhaal over duurzaamheid wordt aangevallen: dat zou wel belangrijk maar niet echt urgent zijn, aldus Dijkhoff. Hij vertrouwt erop dat er tijdig wel iets wordt uitgevonden dat de problemen zal oplossen. Mooi toch; zo’n blind vertrouwen in de wetenschap. Dijkhoff’s uitspraken over probleemwijken worden nogmaals onderuitgehaald en het kaatst weer terug naar de afschaffing van de dividendbelasting.

Pfffff, oké… ik merk dat ik er nu alweer klaar mee ben en dit is pas halverwege Dag 1. Op Dag 2 krijgen we ook nog eens alle antwoorden van Mark Rutte. Nou ja, die zijn dan nog vrij eenvoudig samen te vatten: “Ik ben Rutte en ik ben de baas. Ik hoor al jullie bezwaren wel, maar ik luister er gewoon niet naar. Kunnen we nu naar huis? Ik wil mijn kroon nog eens passen.”

Laten we het zo doen: ik ga gewoon naar de conclusie van mijn verhaal en als je nog iets wil weten over de bijdragen van de andere partijen; vraag maar raak! Ik beloof dit artikel aan te vullen met al jullie politieke vragen 🙂

Conclusie

Wat mij vooral is opgevallen deze twee dagen, is het grote aantal persoonlijke opmerkingen. Of beter gezegd: aanvallen. Nu ben ik niet vies van een stevige discussie, maar het moet wél een doel dienen. De Algemene Politieke Beschouwingen zouden in mijn ogen het toneel moeten zijn voor politieke partijen om te zoeken naar mogelijkheden en overeenkomsten. Om te bekijken hoe we samen al die shit gaan aanpakken. Hoe we eerlijk de taart verdelen die er eindelijk weer op tafel staat. Nou ja, het taartje dan. Maar het enige wat ik gehoord heb is aanval na aanval. De koning had het in de troonrede over “de Nederlandse traditie dat we met elkaar een sterk land stap voor stap steeds beter maken. In die traditie wil de regering werken, samen met u en samen met iedereen in ons land.” Met iedereen in ons land, maar dus niet met elkaar.

Vrijwel iedere politicus die ik heb gehoord was enkel bezig omhoog te willen klimmen door omlaag te trappen. Wat een gemiste kans! Dit zijn de twee dagen waarin de politiek aan de kiezers duidelijk moet maken wat ze kunnen verwachten het komende jaar. We komen uit een crisis waarin het vertrouwen in de politiek is gedaald tot het absolute nulpunt. En in plaats van het goed te maken, zijn de heren en dames politici alleen maar bezig elkaar onderuit te halen. Waarom?

De langste

Hoe verwacht de politiek dat ik ooit nog vertrouwen zal krijgen in een paar mannen in pak die ten overstaan van het hele Nederlandse volk bezig zijn met een puberaal potje wie-heeft-de-langste? Eerlijk gezegd heb ik het gevoel dat het ze helemaal niets uitmaakt. Dat het woord “vertrouwen” gewoon iets is wat beter klinkt voor de camera dan “macht”. Dat “wij willen uw vertrouwen” gewoon Haags is voor: “wij willen uw stem alleen bij de volgende verkiezing en verder willen we hem niet horen”. Want stemmen zijn macht. En daar draait het dus blijkbaar toch weer om: om iedere vier jaar opnieuw een stukje van de macht te kunnen grijpen en daardoor automatisch officieel de langste te hebben. De langste adem bedoel ik natuurlijk, Mevrouw de Voorzitter 😉

_{(De foto aan de bovenkant is van David van Dam)} 

---

---

∼∼∼ Op Blogpapa.nl wordt gebruik gemaakt van affiliate links. Dit betekent dat als jij op een van de links klikt, wij daar mogelijk commissie over krijgen. Het kost jou niets extra, maar het levert ons wel wat op. Ook krijgen wij soms betaald of we krijgen een product in ruil voor een blogpost. Onze mening blijft hierdoor nog steeds onveranderd en eerlijk. Voor meer informatie kun je de disclaimer doorlezen. ∼∼∼