Vandaag was het de laatste donderdag in januari, en blijkbaar is het dan Gedichtendag. Ik was me er totaal niet van bewust dat Gedichtendag een ding was, tot ik het vanmorgen op de radio hoorde.

Gedichtendag: opening van de Poëzieweek

Voelde ik mij al lichtjes dom omdat ik nog nooit van Gedichtendag had gehoord, de té populaire dj van het té hippe radiostation maakte het nog een tikkeltje erger. Hij wist namelijk óók nog (lees: “las voor van een blaadje”) dat deze dag de opening was van een heuse Poëzieweek. En ook daar wist ik niets van. Heel even stelde ik mezelf gerust met de gedachte dat dit waarschijnlijk de eerste keer was dat deze Gedichtendag en Poëzieweek werden georganiseerd. Een snelle Google-actie maakte echter duidelijk dat deze dag al sinds 2000 bestond en dat de Poëzieweek in 2013 voor het eerst werd georganiseerd. Dus… ofwel de marketing-machine van deze evenementen kan wel wat smering gebruiken, ofwel ik heb gewoon onder een steen geleefd. Waarschijnlijk een beetje van allebei.

Op de valreep

Toen ik het verhaal hoorde dacht ik eigenlijk meteen: “Daar wil ik wel iets mee” maar helaas was het druk-druk-druk en kwam het er niet van. Waarom ik hier zo graag bij stil wilde staan? Omdat poëzie zo’n ding is waar ik graag meer mee zou willen, maar waar het nooit van komt. Zo ook vandaag dus. Inmiddels is het bijna middernacht en is de Gedichtendag bijna voorbij, maar op de valreep wil ik toch een stukje poëzie met jullie delen.

Friend Zone

Ik schreef het toen ik op de middelbare school zat, voor een meisje waar ik hopeloos verliefd op was. Ik zal de dame in kwestie niet in verlegenheid brengen door haar naam hier te noemen. Toentertijd hadden we nog nooit gehoord van de ‘friend zone’, maar terugkijkend was het absoluut een schoolvoorbeeld. Letterlijk en figuurlijk. Het was een volslagen kansloze liefde en dus restte mij niets anders dan mijn romantische ellende in een gedicht te vangen. Wat ik zelf wel bijzonder vind is dat ik dit ene gedicht nu, meer dan 25 jaar later, nog steeds uit mijn hoofd opschrijf:

Herfst

Treurig vallende bladeren,
herfst voor de boeg.
Ik zie ze vallen vanaf mijn kruk,
door het raam van de kroeg.
Mijn hoofd doet pijn, mijn ogen steken
en het is nog vroeg.

Ik denk aan jou en weet dat jij
niet denkt aan mij
niet denkt aan “wij”

Ik drink, want drank
verdooft de pijn
maar toch voel ik, heel even
de bladeren vallen
in mijn hart

het is herfst in mijn leven.

Favoriet verdriet

Ik hoop dat je een fijne Gedichtendag hebt gehad, en doe deze week eens iets met poëzie! Lees het, schrijf het, draag het voor onder de douche; wat jij wil. Ik moet bekennen dat ik de afgelopen jaren weinig nieuwe poëzie gelezen heb, maar één van mijn all-time favorites is een gedicht van Hans Andreüs: “Voor een dag van morgen“. Steeds als ik dat lees raakt het me, en ik heb het al wel honderd keer gelezen. Het geeft me altijd een beetje verdrietig gevoel maar op de één of andere manier is het een soort van fijn verdriet.

Heb jij ook zo’n gedicht dat je altijd bijblijft, of waar je regelmatig aan denkt? Deel het alsjeblieft in de comments, en ik beloof je dat ik het ga lezen.

---

---

∼∼∼ Op Blogpapa.nl wordt gebruik gemaakt van affiliate links. Dit betekent dat als jij op een van de links klikt, wij daar mogelijk commissie over krijgen. Het kost jou niets extra, maar het levert ons wel wat op. Ook krijgen wij soms betaald of we krijgen een product in ruil voor een blogpost. Onze mening blijft hierdoor nog steeds onveranderd en eerlijk. Voor meer informatie kun je de disclaimer doorlezen. ∼∼∼